Last of India and Amazing Nepal!

Namaste! Merry Christmas!

Alweer aan het einde van mijn Nepal trip maar nog niet eens bij het einde van de Indiareis wat betreft de blog.

De dag na het schrijven van de vorige blog ben ik met een lokale trein naar het zuiden van Mumbai, naar de Gateway of India, gegaan. Vlak voor het eindstation zag ik een atletiekbaan waar een wedstrijd bezig was, dus plannen beetje omgegooid en eerst even een half uurtje op de tribune wezen kijken. Vervolgens vanachter de gateway een bootticket gekocht naar Elephanta Island. Na een uurtje op de boot en een lange trapwandeling bij de caves aangekomen. Voor 500 roepies mocht je als toerist naar binnen. Helaas vond ik de caves die 500 roepies niet echt waard. Er was één cave die de moeite waard was te zien maar de andere zes waren niets bijzonders. Wel een lekker dagje weggeweest.
Op de terugweg weer de trein genomen, en het mooie van de trein in India is dat er speciale wagons voor vrouwen zijn. Na een selfie geplaatst te hebben op facebook van een overvolle wagon ben ik daarna in de overvolle wagon flauwgevallen. Zijknat werd ik wakker op de vloer, dit omdat de vrouwen allemaal water over mijn hoofd gooiden. Verder kreeg ik suikerdrankjes en zoetigheid aangeboden om weer een beetje bij te komen. ze hebben me helemaal de trein uit geholpen op het station waar ik eruit moest. Echt een vervelende maar ook super positieve ervaring inéén. Helaas ben ik van dat moment me alleen maar slechter gaan voelen totdat ik het niet meer hield en de volgende dag langs een arts ben gegaan. Echt alles in mijn lichaam deed zeer; hoofdpijn, spierpijn, gewrichtspijn, buikpijn, duizelingen etc. Een Indiase jongen uit het hostel was met me mee gegaan en alles voor mij vertaald en mij ontzettend goed geholpen. Die avond wel de trein naar Delhi genomen. Dit was geen fijne rit en in Delhi ben ik eigenlijk alleen maar ziek geweest. Gelukkig was ik mijn laatste dag goed genoeg om wel naar Agra te gaan en de Taj Mahal te bezichtigen.
De Taj is echt een enorm indrukwekkend gebouw. Ik had nooit gedacht dat ik dit over een gebouw zou zeggen, maar het is zo gigantisch en dat voor een overleden vrouw. Haar man heeft de Taj Mahal laten bouwen toen zij overleed en het is dus eigenlijk niet meer dan een mausoleum, maar de sfeer die er hangt is pure liefde. Toen de man later overleed heeft zijn zoon hem naast zijn vrouw geplaatst! Ook al is het super toeristisch het is toch iets waar je heen wilt zijn geweest als je in India bent.
Ik merk dat ik het jammer vind dat ik Rajashtan en de rest van noord-India niet gezien heb, maar ik was wel klaar om weg te gaan uit India.

De dag dat ik naar Nepal vloog was het weer in India vrij slecht waardoor alle vluchten vertraagd waren. Gelukkig was Netflix met de update gekomen waardoor je afleveringen offline kunt bekijken wat op dat moment erg goed van pas kwam!

Aangekomen in Nepal en dus Kathmandu voelde ik me een beetje verloren. Ik wist dat ik een trekking wilde gaan doen maar ik had geen idee welke en wist niet zo goed waar te starten met plannen. Na een leuk gesprek te hebben gehad met een vader en dochter uit Nieuw-Zeeland had ik weer nieuwe moed en ben ik ten eerste maar naar de boekhandel gegaan om daar de Lonely Planet over Trekking in the Nepali Himalaya te kopen. Na nog meer kletsen met mensen in het hostel uiteindelijk besloten om voor de Annapurna Basecamp Trek (ABC) te gaan. Je mag deze trekkingen niet zomaar doen en moet hiervoor een tweetal permits aanvragen. Voor het Annapurna gebied is dit bij elkaar 40 dollar.

De volgende dag was een lange busrit naar Pokhara. Dit is een goede uitvalsbasis voor het Annapurna gebied. Hier een nacht in een hostel verbleven waar mijn matras niet veel dikker was dan een zomerdekbed. Dus besloten om maar een ander hostel te zoeken waar ik in ieder geval nog een laatste goede nacht zou hebben voordat ik de trekking zou beginnen. Dit was de beste beslissing van mijn reis tot nu toe. In het nieuwe hostel ontmoette ik een groep van 5 die ook gingen trekken. Ze gingen niet voor ABC maar voor de Annapurna Circuit Trek. Ze hebben mij uiteindelijk overgehaald om met hun mee te gaan en ik ben hier zo blij mee! Na een lange dag inkopen doen (snacks voor mij en kleding ed voor de anderen) moesten we vroeg ons bed in want om half zeven zou onze bus richting Besis Sahar, de start van de trek, vertrekken.

Onze groep bestond uit vier jongens; Little D (Engeland), Jack (Schotland), Big D (Australië) en Pat (Australië). En twee meiden; KJ (Nederland) en ik. Een hele leuke en gevarieerde groep.

De eerste 2 dagen waren voor een groot deel over een dirtroad waar ook auto's en motoren rijden, vanaf halverwege de tweede dag kwamen er steeds meer trails die echt alleen voor de wandelaars zijn. Op dag twee hebben we bij iemand thuis gelucht naast een basis- en middelbare school. Bijna elke dag gedurende trek hebben we Dal Bhat gehad voor lunch. Dit is rijst met allerlei side dishes van curry, pickle, lentelsoep, papad.
De eerste dagen was de omgeving heel erg groen met vooral veel rijstvelden en jungle-achtige omgevingen. Tijdens de hele tocht volgden we een rivier in een canyon. Dit was voor het grootste deel van de tocht de Marshyandi.

Dag 3 werd in de Lonely Planet beschreven als een dag met veel stijgen (600m) naar Tal, met op het einde nog een steile klim van 30 minuten omhoog over een soort van steenlawine. Halverwege die klim kwam een moedergeit al blêhrend naar me toe en even later hoorde ik ook een babygeit blêhren. Dus tas af en op zoek gegaan. Babygeit stond onderaan een klif van mijn hoogte. Naar beneden geklommen werd ik bijna door de babygeit besprongen en met wat moeite ben ik weer omhoog geklommen. Moeder en baby weer herenigd stond KJ bij mijn tas zich af te vragen waar ik heen was gegaan :P Na mijn goede daad van de dag hebben we het laatste stuk omhoog gelopen om vervolgens een geweldig zicht te krijgen op het dorpje Tal, gelegen in een vallei! Nadat we onze spullen in het guesthouse hadden gedropt kwam Pat met het idee om met de lokale jongens een voetbalwedstrijdje te spelen. Dit was echt super leuk maar ook wel zwaar op de longen!

Dag 4 van de trek was een enorm lange dag. met in totaal 18 km en meer dan 1000m stijgen was dit misschien wel de zwaarste dag op de trek. Soms vergat ik tijdens de zware momenten bijna te genieten van de prachtige uitzichten die we sinds deze dag hadden op een aantal reuzen van bergtoppen (boven 8000m). De tempo's binnen de groep liggen best wel uit elkaar. Dit maakt dat er best wel gewacht moest worden tijdens de lunch door de eersten die arriveerden. Deze dag leverde ook Heartbreak Hill. Je zag de trek helemaal afdalen naar de rivier en aan de andere kant ook weer helemaal omhoog gaan. In Chame aangekomen ben ik met Pat en KJ naar een hotspring gegaan. Super heet water, zeep en shampoo en een prachtige sterrenhemel maakten het een super ontspannen avond. Chame was de eerste plek waar er een houtkachel gestookt werd om het in de avonden warm te hebben.

Ik merkte bij het omhooggaan dat mijn mind vrij sterk is. Hoe moe ik ook ben of hoe zeer mijn voeten soms deden, ik kon langzaam maar gestaag door blijven lopen. Ik merkte vooral dat waar de andere veel baat hadden bij pauzes ik daar moeite mee had. Ieder zijn/haar eigen tempo dus.

De dag naar Upper Pisang ging door dennenbossen en was een vrij korte dag. Steeds vaker kregen we geweldige uitzichten op de Annapurna II en IV. Vanaf Upper Pisang, waar we in een soort Chalet zaten hadden we een eerste rangs uitzicht!

De dag naar Manang begon met een enorm steile beklimmen van 800m met haarspeldbochten vrijwel recht omhoog de berg op. Na een klim van zo'n 50 minuten werden we boven weer verwend met een prachtig uitzicht en een lekkere apple pie (waar we wel voor moesten betalen natuurlijk). Hier voor het eerst Yak cheese gegeten (wat eigenlijk Nak cheese moet heten omdat een vrouwtjes yak een nak wordt genoemd, maar dat als fact of the day).
Little D voelde zich 's middags niet goed dus zijn we met z'n tweeën zo snel mogelijk naar Manang gelopen zodat hij in bed kon gaan liggen. Onderweg wel onze eerste en laatste wilde Yak gezien!

In Manang hadden we sowieso een extra nacht gepland ivm acclimatisatie op deze hoogte. Omdat Little D deze dagen steeds meer symptomen van accute hoogteziekte kreeg hebben we hier nog een extra dag aan vastgeplakt.

Eén van de dagen zijn we naar Praken Gompa gelopen, 400m hoger dan Manang, om een blessing van de Lama te krijgen. Helaas was de Gompa gesloten. Onze huisLama Pat had gelukkig zijn oranje bivvybag mee dus hebben we alsnog een blessing gekregen!

De jongens besloten om een sidetrek naar Tilicho Lake te doen vanaf Manang. KJ en ik besloten om dan maar heel rustig de gewone route te volgen. Ik wilde heel graag Tilicho Lake doen maar mijn gevoel zei dat ik dat niet moest doen omdat het best wel een moeilijke en soms gevaarlijke tocht kan zijn.

KJ en ik hebben nog eens 3 nachten in Yak Kharka gezeten, oa omdat ik een hele slechte nacht had gehad, toen we besloten om niet meer op de jongens te wachten maar zonder hen door te gaan. We waren helemaal klaar met wachten omdat er dus helemaal geen dagtochten te doen waren. Een uur nadat we een bericht naar de jongens hadden gestuurd kwam ik Pat, Big D en Jack beneden in de guesthouse tegen.

Little D had op de weg naar beneden van Tilicho Lake zoveel last van zijn knie gekregen dat hij niet verder kon. Hij heeft vanaf Manang helaas een Jeep terug naar Pokhara moeten nemen. Die jongens heeft alleen maar pech gehad tijdens de trek.

Een geluk bij een ongeluk maakte wel dat we uiteindelijk toch als groep de trek verder konden doen.

Na een vrij korte en makkelijke dag naar Thorung Pedi, de laatste stop voor de Thorung La Pass waar het eigenlijk allemaal om te doen is, zijn we vroeg ons bed in gegaan. Het is echt bizar, en deze gedachte had ik echt een paar x per uur, hoe enorm weids en groots de Himalaya is. Elke bocht die je omgaat zie je weer een hele rij nieuwe bergtoppen voor je opdoemen!

De dag van de pass startte om 6 uur in de ochtend in het donker met onze headlights op. Om vanaf Thorung Pedi bij de Thorung La Pass te komen moesten we 1100m aan één stuk door stijgen. Het eerste deel hebben we zingend gedaan wat echt wel helpt om de zware benen te vergeten, al ben je wel extra snel buiten adem. Op 4800m zongen we nog Bohemian Rapsody. Na Bohemian Rapsody werd het steeds stiller op de weg omhoog.
Tijdens de klim kreeg ik last van enorme buikklachten. Deze verdwenen met zo'n 2km naar de pass gelukkig weer. Het laatste stuk naar de pass vloog ik omhoog!
Het is bizar wat een vreugde het leverde binnen de groep dat we de pass op 5416 meter haalden! Dat is toch wel waar je naartoe leeft!
Na een korte fotoshoot (want het was en koud en er waren enorme windstoten) en een korte eetpauze begonnen we aan de afdaling van 1600m.
Tijdens deze afdaling kwamen de buikkrampen weer terug en bij elke stap die ik zette schoot er een steek door mijn buik en borstkast.
Dit was het zwaarste moment van de trek voor mij. Alles wat ik deed was pijnlijk maar het was ook niet mogelijk om te blijven waar ik was. Ik moest door.
Na de lunch ging het gelukkig stukken beter en het laatste stuk naar Muktinath was een mooie geleidelijke afdaling. In Muktinath hebben we ons ingecheckt in het Bob Marley Guesthouse. Iedereen die we tegen waren gekomen in de afgelopen weken zat hier. Super gezellig! Onszelf op heerlijk eten en bier getrakteerd als beloning voor het behalen van de Pass!

De laatste dag naar Jomson was weer een lange dag van zeker 6 uur lopen en meer dan 1000m dalen. Maar voordat we gingen dalen hadden we toch nog een klimmetje van een half uur.
Waar het begin van deze dag nog door een soort woestijnachtig gebied gaat ging het na de lunch, via de non-toeristische route, door de bodem van de gorge. Je loopt gewoon op de rivierbedding waar in de monsoon de rivier stroomt en zowel links als rechts toren er bergwanden boven je uit. Het leek wel een beetje alsof er ooit in de ijstijd een enorme gletsjer was geweest die helemaal weggesmolten is en waar je op dat moment op de bodem doorheen loopt. Het laatste stuk naar Jomson, onze eindhalte, ging over de jeeproute. Die ook gewoon dwars door die enorme uitgesleten vallei/gorge/rivierbedding liep.

Iedereen uit de groep was wel klaar met het wandelen en dus besloten we om de volgende dag een jeep terug naar Pokhara te nemen. Zelf had ik nog wel één of twee dagen verder willen lopen, maar ik was oké met het besluit dit niet te doen.

De jeepride terug was een verschrikkelijke tocht. We zaten met tien mensen plus een chauffeur in de jeep en om de zoveel tijd werd er gestopt en moesten we op de andere inzittende wachten. Na een dag van 10 uur waren we eindelijk weer terug in Pokhara!

De dagen voor kerst hebben we het heerlijk rustig aan gedaan. Alleen de dingen zoals de was, het terugbrengen van de gehuurde spullen en een bezoek aan de spa (massage time!) stonden op het programma!

Kerstavond organiseerde de eigenaar van het hostel waar we waren een take your own food bbq. Dit was een groot succes. We hebben voornamelijk vegetarisch gegeten en de bbq afgesloten met marshmallows. Tijdens de bbq konden we bij de eigenaar home made Sangria en bier kopen! Echt een topavond met als afsluiting Love Actually!

Op kerstdag zijn we om twaalf uur op het dakterras begonnen aan de drank en Secret Santa. Ik ben geeindigd met kamasutra speelkaarten en een yakmilk soap. Hierna zijn we met een groep van 13 uit eten geweest bij OR2K, een restaurant gericht op midden-oosters eten. De gehele tafel stond vol met heerlijk eten. Een echte kerstmaaltijd! Nadat we enige tijd hadden uitgebuikt zijn we doorgegaan naar Busy Bee's. Hier waren we nog net op tijd om een rondje cocktail binnen happy hour te bestellen. Zodra de liveband startte hebben we de dansvloer opgezocht en tot half één zijn we er niet meer vanaf gekomen.

Terug in het hostel heb ik afscheid genomen van een groep mensen die in hele korte tijd goede vrienden zijn geworden! Dit was best wel lastig, want ik wil nog helemaal niet weg uit Nepal, maar kan ook wel weer uitkijken naar een nieuw avontuur in Cambodja met nieuwe mensen!

Nu na een dagje bussen weer terug in Kathmandu. Nog een paar dingen regelen morgen en dan is het overmorgen tijd om te vertrekken naar Cambodja via Hong Kong!

Het was een enorm verhaal, ik weet het, maar deze ervaring hier in Nepal kan niet te kort gedaan worden!
Ik ben stiekem een beetje verliefd geworden op Nepal. Er is ook nog zoveel te ontdekken hier, het blijft op mijn to-visit lijstje staan!

I'll be back!